நாடே பெரிதென நினைத்து நாம் வாழலாமே! ஏழைகளின் முகத்தில் சிரிப்பைக் காணலாமே!

விருதுநகரில் காலையிலிருந்தே வானம் தூறிக்கொண்டிருந்தது. இதைச் சாக்காகக் கூறி, பள்ளியில் நடக்கின்ற சுதந்திரதின விழாவுக்குப் போக மாட்டேன் என்று அடம் பிடித்தான் 7 வது வகுப்பு படிக்கும் சிவா. அவனுடைய அப்பா செல்வம் “பைக்ல தானடா போறோம். துண்டைப் போட்டுக்க. தலை நனையாது.” என்றார். அவனோ “போங்கப்பா.. வீட்ல குடை கூட இல்ல. இன்னிக்கு நான் ஸ்கூலுக்குப் போகல.” என்று பிடிவாதம் பிடித்தான். அந்தச் சிறுவனுக்கு எந்த அளவுக்குத் தெரியும், சுதந்திரத்துக்காக முன்னோர்கள் பட்டபாடு. நம் நினைவுத் திரையில் தியாக தீபங்கள் மின்னின.

கணவன் உயிரைக் காட்டிலும் நாடே பெரிது!
 

பீகாரைச் சேர்ந்த தாரா ராணி ஸ்ரீவஸ்தவாவை நம்மில் எத்தனை பேர் தெரிந்து வைத்திருப்பார்கள்? மகாத்மா காந்தி சொல்லிவிட்டார் ‘செய் அல்லது செத்து மடி’ என்று. அவர் தொடங்கி வைத்த வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கம், பொதுமக்களின் போராட்டமாக உருவெடுத்தது. 1942, ஆகஸ்ட் 12, பீகார் – சரன் மாவட்டத்தில், தன் கணவர் புலேந்துபாபுவுடன், சிவான் காவல்நிலையத்திற்கு முன்பாக, இந்தியக் கொடியை ஏற்ற, ஊர்வலக் கூட்டத்தில் நடக்க ஆரம்பித்தார் தாரா ராணி. ஊர்வலத்தை தடுத்து நிறுத்தி லத்தியால் தாக்கியது போலீஸ். அடியைப் பொருட்படுத்தாது விடுதலை வேட்கையுடன் திமிறியது கூட்டம். போலீசார் துப்பாக்கியால் சுட ஆரம்பித்தனர். குண்டடிபட்டு சரிந்தார் புலேந்துபாபு. தன் சேலையைக் கிழித்து, காயத்துக்கு கட்டுப்போட்டு கணவரை அங்கேயே ஒரு ஓரமாகக் கிடத்திவிட்டு, ஊர்வலத்தில் முன்னேறினார் தாரா ராணி. கொடியேற்றிவிட்டு திரும்பி வரும்போது, புலேந்துபாபு இறந்து கிடந்தார். மூன்று நாள் கழித்து, புலேந்துபாபு செய்த உயிர்த்தியாகத்தைப் போற்றும் விதமாக, சப்ரா என்ற இடத்தில் பிரார்த்தனைக் கூட்டம் நடத்தினார்கள். கணவரை இழந்தது தாரா ராணியை முடக்கிப்போட்டு விடவில்லை. இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்த 1947 வரையிலும் தொடர்ந்து போராடினார்.

செத்த பிணமும் உயிற்பெற்று எழும்!
 

உலகம் எத்தனையோ விடுதலைப் போராட்ட வீரர்களைச் சந்தித்திருக்கிறது. ஆனால், 40 ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை விதிக்கப்பட்டது வ.உ.சிதம்பரம் பிள்ளைக்கு மட்டும்தான். அப்படி என்ன குற்றம் புரிந்தார். வெள்ளையர்களை விரட்டுவதென்றால், கடல் ஆதிக்கம் இந்தியர்களிடம் இருக்க வேண்டும் என்று எண்ணினார். அதனால், ஆங்கிலேயர்களின் வணிகத்துக்கு எதிராக, சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேசன் கம்பெனியைத் தொடங்கினார். 1906-ல் சுதேசி நாவாய் சங்கம் என்ற பெயரில் கப்பல் நிறுவனம் ஒன்றைத் தொடங்கினார். பல போராட்டங்களுக்குப் பின்னர், எஸ்.எஸ்.காலியோ மற்றும் எஸ்.எஸ்.லாவோ என்ற பெயர்களில் நீராவி இயந்திரம் பொருத்தப்பட்ட இரண்டு கப்பல்களை வாங்கினார். சுதேசிக் கப்பலானது, தூத்துக்குடி – கொழும்புக்கு இடையில், போக்குவரத்தில் வெற்றிநடை போட்டது. இதனால் வ.உ.சி. “நான் ஆரம்பித்த இந்தக் கப்பல் நிறுவனம், அனைவருக்கும் சுதந்திர உணர்வை ஊட்டி, வெள்ளையனை நாட்டை விட்டு மூட்டை முடிச்சுக்களுடன் ஓடவைக்கும்.” என்றார் பெருமிதத்தோடு. ஆங்கிலேயர்கள் விட்டு வைப்பார்களா? தேசத்துரோக வழக்கு தொடர்ந்தனர். இரட்டை ஆயுள் என, 40 ஆண்டுகள் கடுங்காவல் தண்டனை விதித்த நீதிபதி, ‘வ.உ.சிதம்பரம் பிள்ளையின் பிரசங்கத்தையும் பாரதியாரின் பாட்டையும் கேட்டால், செத்த பிணம் கூட உயிர்பெற்று எழும். புரட்சி ஓங்கும். ஐந்தே நிமிடங்களில் அடிமைப்பட்ட நாடு விடுதலை பெறும்.’ என்று எழுதினார். மேல்முறையீட்டின் காரணமாக, அந்த தண்டனை 6 ஆண்டுகளாக குறைக்கப்பட்டது.

தாய் மண்ணுக்காக அனைத்தையும் இழந்த வ.உ.சி!
 

சிறையில் வ.உ.சி. பட்ட கொடுமைகள் கொஞ்ச நஞ்சமல்ல. மொட்டை அடித்தனர். சாக்கால் ஆன சட்டையைப் போட வைத்தனர். செக்கிழுக்க வைத்து கடுமையாக அடித்தனர். சிறை சித்ரவதைகளைத் தாங்க முடியாமல், ‘என்னை தீவாந்திரத்திற்கே அனுப்பி விடுங்கள்’ என்று சென்னை மாகாண அரசுக்கு கடிதம் எழுதும் நிலைக்கு ஆளானர்.

தாய் நாட்டின் விடுதலைக்காக அத்தனை சொத்துக்களையும் இழந்த வ.உ.சி. சிறையிலிருந்து வெளிவந்தபிறகு, வறுமையின் கோரப்பிடியில் சிக்குண்டார். சிறை சென்றதால் வழக்கறிஞர் உரிமம் ரத்தான நிலையில், ‘வெண்பாச் சொல்லிப் பிச்சைக்குப் பாரெல்லாம் ஓடுகிறான் நாச்சொல்லும் தோலும் நலிந்து’ என்று தன் நிலை குறித்து கவிதையாக எழுதி நண்பர் ஒருவருக்கு அனுப்பி வைத்தார். ஒருகாலத்தில் செல்வச் சீமானாக வாழ்ந்த அவர், சென்னையில் அரிசிக்கடை ஒன்றில் 100 ரூபாய் மாதச் சம்பளத்துக்கு வேலை பார்த்தார். மண்ணெண்ணெய் விற்றார். கடைசி காலத்தில், வழக்கு செலவுக்கு கூட வழியில்லாமல் வ.உ.சி. குடும்பத்தினர் தமிழகத்தில் தவித்த கொடுமையும் நடந்தது.

எது நாட்டுப்பற்று?

‘நாங்கள் யாருக்கும் அடிமை இல்லை’ என்று 1947-ல் ஆனந்தக் கூத்தாடினோம். இன்று, 72-வது சுதந்திரதின விழாவைக் கொண்டாடுகிறோம். ஆனாலும், சிறு விஷயங்களுக்குக் கூட, அவசரத்தில் ஆத்திரம் கொள்கிறோம். தேசியக் கொடியை மதிப்பது மட்டும் நாட்டுப்பற்று ஆகிவிடாது. துயருறும் நாட்டும் மக்களை நேசிப்பதே, உண்மையான தேசப்பற்று ஆகும். ஏழைகளும் நம் சகோதரர்களே! வசதி உள்ளவர்கள் அவர்களைப் பாசக்கண் கொண்டு நோக்கினால், நாட்டின் வறுமையை ஒழித்துவிடலாம்.

சுயநலத்தின் காரணமாக, தேசம் குறித்த பார்வையிலிருந்து நம்மையும் அறியாமல் விடுபடும்போதெல்லாம், மகாகவியின் கவிதை வரிகளை நினைவில் கொள்வது நல்லது!

தண்ணீர் விட்டோ வளர்த்தோம்? சர்வேசா! இப்பயிரைக் கண்ணீராற் காத்தோம்; கருகத் திருவுளமோ?