அந்தப் பெற்றோர் தன் திருமணமான பெண்ணை கவுன்சிலிங்கிற்கு அழைத்து வந்திருந்தனர். பெண்ணை மிகவும் செல்லமாக வளர்த்ததாக பெற்றோர் கவலைப்பட்டனர். படிப்பில் அவ்வளவாக ஈடுபாடு இல்லாமல் வீட்டு வேலைகள் செய்யாமல், பொழுதுபோக்கில் அதிக நேரம் செலவழித்து  கஷ்டம் என்றால் என்ன என்று தெரியாத அளவுக்கு பெண்ணை வளர்த்திருந்திருக்கிறார்கள். பெண்ணுக்கு சுயாதீனமும், வாழ்க்கையின் யதார்த்தங்களையும், பொறுப்புகளையும் கற்றுக்கொடுக்கவில்லை.

இப்படி வளர்ந்த பெண்ணுக்கு அவளுடைய திருமண வாழ்க்கை சவாலாக இருக்கிறது. கணவர் கலெக்டர் ஆபீசில் வேலை செய்கிறார். கணவரும் கவுன்சிலிங்கிற்கு வந்திருந்தார். நல்ல முதிர்ச்சியாக பார்க்கும் மனிதராக இருந்தார். என்ன நடந்தது என்றால், திருமணத்திற்கு பின், அந்தப் பெண் தன் அம்மா வீட்டில் எப்படி வளந்திருந்தாரோ அதேபோல வாழ்க்கையைத் தொடர்ந்து இருக்கிறாள். காலையில் மிக லேட்டாக எந்திரிப்பது. இவள் எந்திரிக்கும் முன் கணவர் எல்லா வேலையும் செய்து சமைத்துவிட்டு இரண்டு குழந்தைகளையும் கிளப்பி சென்றுவிடுவார். மனைவி எழுந்து அடுத்து மாலை வரும் வரை டிவி பார்ப்பது போன்ற ரொம்ப சௌகரியமான வாழ்க்கை வாழ்ந்திருக்கிறார். ஓரளவுக்கு உதவி செய்து கணவர் நன்றாக பார்த்துக் கொண்டாலும் ஒரு கட்டத்தில் அவரால் முடியவில்லை. ஏழு வருட காலமாகப் பொறுத்திருந்து முடியாமல் அவர் விவாகரத்து வாங்கும் நிலைக்கு போய்விட்டார். இந்த நிலையில்தான்  கணவரும் அங்கு வந்திருந்தார். 

அந்தப் பெண் எதற்காக கவுன்சிலிங் வந்தோம்? என்ன பிரச்சனை? என்ற மனநிலையில்தான் இருந்தார். ஆனால் கணவர் எல்லாம் வெறுத்த நிலையில் இருக்கிறார். அவர் ஆரம்ப நிலையிலேயே இதெல்லாம் தவறு இப்படி இருக்க கூடாது என்றாவது சொல்லி இருக்க வேண்டும். ஆனால் அதிகப்படி பொறுத்து கொள்ளுதல் என்பதால் இவ்வளவு காலம் பொறுத்திருந்த ஆற்றாமை ஒரு நாள் அதன் வெளிப்பாடு வந்து விட்டது. முடியவில்லை என்று பிரிவை நோக்கி வந்து விட்டார். எங்களுக்குள் குழந்தை பிறந்ததே தவிர எங்களுக்குள் எந்த வித ஈடுபாடும் இல்லை. அவள் எந்த வித ஈடுபாடும் இல்லாமல் தான் என் கூட வாழ்ந்து வருகிறார் என்றார். அந்தப் பெண்ணிற்கு இன்னும் புரியவும் இல்லை. வேலை செய்ய ஆள் வைத்துக் கொள்ளலாம் என்கிறாரே தவிர தான் ஈடுபாடு காட்ட வேண்டும் என்பது இன்னும் அந்தப் பெண்ணுக்கு புரியவில்லை. 

பெற்றோர் வீட்டினுடைய வரவு செலவு கூட பெண்ணுக்கு சொல்லாமல் அதையெல்லாம் எதுக்கு சார் சொல்லணும் என்றுதான் இருந்தனர். அந்தப் பெண்ணின் அம்மா உணர்ந்தாரே தவிர, அவரது அப்பா ஒத்துக் கொள்ளவே இல்லை. முதல் விஷயமாக அந்தப் பெண்ணுக்கு வரவு செலவு என்பதை பார்க்க வேண்டும் என்றுதான் சொன்னேன். சொன்னதுமே அந்தப் பெண்ணுக்கு கண் கலங்கிவிட்டது. எதார்த்தத்தை கூட கண்ணில் காட்டாமல் ஒரு கஷ்டத்தை காட்டாமல் வளர்த்திருக்கின்றனர். அப்பாவோ நான் சின்ன வயசில் ரொம்ப கஷ்டப்பட்டு வளர்ந்திட்டேன். அதனால் தான் இப்படி வளர்த்து இருக்கிறேன் என்றபோது கஷ்டப்பட்டு வளர்ந்தீர்கள் அதனால்தான் இப்போது நல்லா இருக்கிறீர்கள். அதேபோல உங்க பெண்ணும் நாளைக்கு நன்றாக இருக்க வேண்டும் என்றால் கஷ்டத்தை காட்ட வேண்டும். இப்போது 25 வருடமாக கஷ்டத்தை காட்டாமல் திடீரென்று கஷ்டத்தை புரிந்து கொள் என்றால் அந்தப் பெண்ணாலும் எப்படி முடியும் என்று புரிய வைத்தேன். அடுத்த முப்பது நாள் சமைக்கப் போவது நீங்கதான் என்றும் சொல்லபட்டது. 

அடுத்ததாக, அந்தப் பெண்ணுக்கு 5 கவுன்சிலிங், பெற்றோர்களுக்கு மூன்று செஷன்கள் வைக்கப்பட்டது. வாழ்க்கையின் கஷ்டங்கள் என்னவென்று புரிய வைக்க அந்தப் பெண்ணை வீடியோ கால் மூலமாக ஒரு  வீட்டு வேலை செய்யும் பணி பெண்ணை அழைத்து அவரின் வாழ்க்கை பற்றி சொல்ல சொல்லி இந்தப் பெண்ணை கேட்க மட்டும் வைத்தேன். அவர்கள், தன்னுடைய ஐந்து பெண்களை எப்படி வளர்த்தேன். எவ்வளவு பொருளாதார கஷ்டத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்பதை விளக்கினார். அடுத்த செஷனில் ஒரு மூட்டை தூக்கும் தொழிலாளியைக் கூப்பிட்டு அவர் இயல்பான வாழ்க்கை எப்படி இருக்கிறது என்று அவருடைய கஷ்டங்களை பகிர வைத்து அந்தப் பெண்ணை கேக்க வைத்தேன். 

நேரடியாக எந்த வித அறிவுரைகளையும் போதிக்காமல் மற்றவர்கள் மூலமாக அந்தப் பெண்ணை ஜஸ்ட் காதால் மட்டும் கேட்க வைத்தேன். வாழ்க்கை என்றால் எப்படி இருக்கும், நம் வாழ்க்கை போலவே எல்லார் வாழ்க்கையும் இல்லை என்ற கஷ்டங்களை புரிய வைத்தேன். இப்படி மற்ற இயல்பானவர்கள் பேச பேச அந்தப் பெண்ணுக்கு அழுகை மட்டுமே வந்தது. அந்தப் பெண் உணர்ந்து நான் ஏதோ தப்பு செய்து விட்டேன் என்றும், அப்பா அம்மா ரொம்ப கெடுத்து வளர்த்திருக்கிறார்கள் என இப்போது தெரிகிறது என்றும் கூறினாள்.

பெற்றோர்கள் செல்லமாக வளர்க்க வேண்டும் என்றால் கஷ்டத்தை காட்டாமல் வளர்க்க வேண்டும் என்பது அர்த்தம் இல்லை. கஷ்டத்தையும் காட்ட வேண்டும், செல்லமாகவும் வளர்க்க வேண்டும். செல்லமாக வளர்ப்பது என்பது நீங்கள் பிரியமாக பிள்ளையிடம் காட்டும் அன்பு. அது உங்கள் சொந்த தனிப்பட்ட பிரியம். ஆனால், வாழ்க்கையில் கஷ்டம் என்றால் என்ன என்று அதை காட்டுவது அந்தப் பிள்ளைகள் வாழ வேண்டிய வாழ்க்கைக்கு ஆதாரமானது, அவசியமானது. இப்படி நிறைய செய்த பின்புதான் பெற்றோர்களுக்கும் புரிய வைக்க முடிந்தது. அந்தப் பெண்ணும் புரிந்து கொண்டு, கணவனிடம் சென்று மன்னிப்பு கேட்டு இன்று இருவரும் சேர்ந்து இப்பொழுது மீண்டும் ஒன்றாக வாழ்கிறார்கள்.

காதலால் மகள் பிரிந்து சென்றதை தாங்க முடியாத நபர் ஒருவருக்கு கொடுக்கப்பட்ட கவுன்சிலிங் குறித்து ஜெய் ஜென் விவரிக்கிறார்.

இந்த நபர் என்னிடம் கவுன்சிலிங் வந்து தன் கதையை சொல்லும்போதே ஆச்சர்யமாக இருந்தது. என்னவென்றால் அவருக்கு விவாகரத்து ஆகி இருக்கிறது. பொதுவாக இப்படி கணவன், மனைவி பிரியும் போது, பெரும்பாலான குழந்தை அம்மாவிடம் தான் செல்லும். ஆனால் இவரது மகள் அப்பா கூடத் தான் போவேன் என்று தனது பத்து வயதில் சொல்லி இருக்கிறது. அவர் என்னிடம் சொல்லும்போதே மகள் இல்லை என்றால் தன் வாழ்க்கையில் எதுவுமே இல்லை என்ற அளவுக்கு இருக்கிறார். காலை எழுந்ததிலிருந்து அவரது மகள் குட் மார்னிங் சொல்லித் தான் அவர் அந்த நாளையே தொடங்குகிறார். இந்த பெண் கல்லூரி முடித்து வெளியே வந்தவுடன் தான் ஒருவரை காதலிப்பதாக சொல்கிறாள். 

இவரும் தன் பெண்ணிற்காக அந்த பையனை போய் பார்க்கிறார். கவனித்ததில் சரியான ஆள் இல்லை என்று தெரியவந்து மகளிடம் எடுத்துச் சொல்கிறார். முதன் முதலாக இருபது வருடத்தில் தனது மகளுக்கும், தந்தைக்கும் பிரச்சனை வருகிறது. சண்டை எப்போதாவது என்று இருந்தது, பிறகு அடிக்கடி இருவரும் வாக்குவாதம் செய்து செய்து அவர்களின் உறவு மாறி விடுகிறது. இப்படி திடீரென்று ஒருநாள் தன்னுடைய மகளை வீட்டில் எங்கு தேடியும் காணவில்லை. போன் பண்ணியும், நண்பர்களிடம் கேட்டும் தெரியவில்லை. அப்போது தான் புரிந்தது, தன் மகள் ஓடிவிட்டாள் என்று. மூன்றாவது நாள் என்னுடைய கவுன்சிலிங்கில் இருக்கிறார். இறந்தே போய்விடலாம் என்று முடிவெடுத்து வெறுத்து போய் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் இருக்கும்போது தன் நண்பரின் சிபாரிசு மூலம் என்னை பார்க்க வந்திருக்கிறார்.

நான் அவரிடம் அந்த பையனை வேண்டாம் என்று சொல்ல ஏதேனும் காரணம் இருக்கிறதா என்று கேட்டேன். அந்த பையன் எந்த வேலைக்கும் போகாமல், எந்த ஒரு முதிர்ச்சியும் இல்லாமல், விளையாட்டுத்தனமாக இருந்தான். ஒன்றிரண்டு கெட்ட பழக்கம் வேறு இருக்கிறது, படிப்பில் சுமார். ஆனால் என் பெண் ரொம்ப முதிர்ச்சியான எண்ணம் உடையவள். அவன் எந்த வகையிலும் என் பெண்ணிற்கு ஏற்றவாறு இருக்கமாட்டான் என்றார். நான் அவரிடம், இப்போது உங்கள் மகள் எங்கு சென்றாள் என்று தெரியவில்லை அவ்வளவு தானே முதலில் அவர்களை வரச்சொல்லி பேசி பார்ப்போம். உங்கள் மகள் எடுத்திருக்கும் முடிவை நாம் மதிக்க வேண்டும் என்றேன்.  ஓரளவு அவள் எங்கிருப்பாள் என்று தனக்கு தெரிகிறது. ஆனால் யாரும் உண்மையை சொல்ல மறுக்கிறார்கள் சார் என்றார். 

எனக்கு தெரிந்த ஆட்களை வைத்தும் அவரும் முயற்சி செய்து இறுதியில் அந்த பெண்ணை தொடர்பு கொண்டோம்.  அந்த பெண் வர மறுக்கிறாள். அத்தோடு என் வாழ்க்கையில் தலையிடாதீர்கள் அப்பா  என்றாள். நான் அந்த பெண்ணிடம் பேசி நிலைமையை சொல்லி இப்படி கவுன்சிலிங்கில் பேசலாமா என்று கேட்டேன். நாங்கள் நண்பர்களுடன் பத்திரமாகத் தான் இருக்கிறோம் என்றாள். அத்தோடு நான் பேசியதை கேட்ட பிறகு அவரையும் கூட்டி வருகிறேன், அவர் இப்போது என்னுடன் இங்கு இல்லை. ஆனால் சொன்னால் வருவார் என்றாள். 

இந்த நபர் மிகவும் அழுது, ரொம்ப உடல் வருத்தப்பட்டு சோர்ந்து போயிருந்தார். அவரால் பேசவே முடியவே இல்லை. நண்பரை அழைத்து அவரை மருத்துவமனை கூட்டிச் செல்லுங்கள் என்றேன். பின்பு அந்த பெண் என்னை பார்க்க வருகிறார். அவள் மட்டுமே வந்தாள், அந்த பையன் வரவில்லை. நான் அவரிடம் பேசிக்கொண்டிருக்க, அவர் வந்து விடுவார் என்று உட்கார்ந்தே இருந்து, மதியம், மாலை என்று நேரம் ஆகிக் கொண்டே இருக்கிறது. ஆனால் அந்த பையன் வருவது போல தெரியவில்லை. இந்த பெண் வெளியே சென்று தனியாக போன் போட்டு, நெடுநேரம் கழித்து கடைசியாக பேசியபோது, அவன் சொல்லிய பதில், என்ன இது ஆள் எல்லாம் வைத்து கூப்பிட்டுக் கொண்டு, என்னால் இப்படி எல்லாம் வர முடியாது என்று சொல்லியிருக்கிறான். இந்த பெண் எவ்வளவோ எடுத்து சொல்லி நம் நிலைமை எல்லாம் எடுத்துச் சொன்னால் புரிந்து கொள்வார்கள், அதற்கு பின் நாம் திருமணம் செய்து கொள்ளலாம் என்று எவ்வளவோ கெஞ்சி கேட்டு பார்த்தும் பதில் இல்லை. இறுதியாக ஆறு மணி நேரம் கழித்து நீ வருவியா மாட்டியா என்று கேட்க பதில் இல்லை.

எனக்கு புரிந்து விட்டது. நான் அந்த பெண்ணிடம், ஒரு அப்பாவாக நினைத்து என்னிடம் சொல்லுமா, உங்களுக்குள் ஏதும் நடந்து இருக்கிறதா என்று கேட்க, அந்த பெண் தயங்கி ஆமாம் ஒரு 3,4 மாதம் முன்பு என்று சொன்னார். இனிமேல் அவன் வரமாட்டான் என்று எனக்கு புரிந்தது. அந்த பெண்ணிற்கும் ஏழு மணி நேரம் கழித்து புரிந்து அவனுக்கு ஒரு மெசேஜ் அனுப்புகிறாள். சரி இதான் நான் அனுப்பும் கடைசி மெசேஜ். இனி நாம் சந்திக்க ஒன்றும் இல்லை என்று அதோடு தொடர்பை துண்டித்து விட்டு வந்தார். அவர் அப்பா மருத்துவமனையிலிருந்து வந்ததும் மகள் அவர் காலில் விழுந்து மன்னித்துவிடுமாறு கதறி அழ, அவர் நீ என் பொண்ணு மா என்று பேசி அங்கு நிலைமை சீராகிறது. அவரிடம் நான் இதுவரை நடந்த எதுவும் பேசவேண்டாம். உங்கள் பெண் உங்களிடம் வந்து விட்டார் என்று சொல்ல, அந்த பெண்ணிற்கு தான் அவ்வளவு கோவம் இருந்தது, அவனை ஏதாவது செய்ய வேண்டும் சார் என்று. அது அப்பறம் இருக்கட்டும் நீ உன் அப்பா என்ற சிந்தனை மட்டுமே கவனத்தில் வைத்திரு. அதை பின்னர் பார்த்து கொள்ளலாம். நீங்கள் இருவரும் சேர்ந்து என்ன செய்யலாம் என்று பின்பு யோசியுங்கள்  என்று சொல்லி அந்த கவுன்சிலிங்க் முடிந்து விட்டது. 

அதன் பின்னர் அவர்கள் யோசித்து முடிவெடுத்து யாரோ வைத்து அந்த பையனை கூப்பிட்டு கண்டித்து என்று அடுத்தடுத்து நடந்து இருக்கிறது. ஆனால் பார்க்கவேண்டியது அந்த பெண் தன் தந்தையிடம் பத்திரமாக சேர்ந்தது தான். இன்றைய காலத்தில் இனிமேல் காதல் திருமணம் செய்ய இருக்கும் பெண்கள் பெற்றோர்கள் கவனிக்க வேண்டியது, முதலில் அந்த பையனை வரவழைத்து குடும்பத்தோடு சந்திக்க வைத்து பேசுங்கள். அவன் வர தயங்குகிறான் என்னை எப்படி கூப்பிடலாம் என்று பேசினான் என்றாலே எப்படி அவனை நம்பி எதிர்காலத்தில் அத்தனை காலம் வாழ முடியும்.